Του Βαίλη Βιλιάρδου από το Capital.gr
Η μαζική εισβολή των καταθετών στα υποκαταστήματα της Corpbank (Bank run), ανάγκασε την κεντρική τράπεζα της χώρας να επέμβει για να την διασώσει – κάτι που δεν αποκλείεται να δούμε και σε άλλες χώρες σύντομα.
**************************************
Η κεντρική τράπεζα της Βουλγαρίας υποχρεώθηκε να «διασώσει» την τέταρτη μεγαλύτερη τράπεζα της χώρας, αναλαμβάνοντας τον έλεγχο της – ενώ τόσο ο διευθύνων σύμβουλος, όσο και το διοικητικό συμβούλιο της τράπεζας, τέθηκαν σε διαθεσιμότητα για τους επόμενους τρεις μήνες.
Ένας μεγάλος αριθμός καταθετών περίμενε στα κεντρικά της Corpbank στη Σόφια, για να αποσύρει τις καταθέσεις, φοβούμενος τη χρεοκοπία της τράπεζας και την απώλεια των χρημάτων του – γεγονός που δεν είναι εκτός τόπου και χρόνου, αφού το ινστιτούτο είχε ήδη ειδοποιήσει την κεντρική τράπεζα, σχετικά με το ότι αντιμετωπίζει προβλήματα ρευστότητας. Επίσης πως θα ήταν αναγκασμένο να σταματήσει τόσο τις πληρωμές, όσο και τις υπόλοιπες τραπεζικές δραστηριότητες του.
Οι μετοχές της τράπεζας αποσύρθηκαν αμέσως από το χρηματιστήριο, ενώ η κεντρική τράπεζα προσπάθησε να καθησυχάσει τους καταθέτες – λέγοντας ότι μπορεί να έχει χρεοκοπήσει η τράπεζα, αλλά οι καταθέσεις είναι ασφαλισμένες. Με δεδομένη όμως τη μεγάλη δικτύωση του τραπεζικού κλάδου της χώρας, τα προβλήματα θα μπορούσαν να επεκταθούν γρήγορα στις υπόλοιπες τράπεζες – τις οποίες πολύ δύσκολα θα κατάφερνε να διασώσει η κεντρική, εάν σημειωνόταν και σε αυτές επίθεση των καταθετών (Bank run).
Η ρωσική τράπεζα VTB εμφανίσθηκε πρόθυμη να ενισχύσει την Corpbank – η οποία είχε ζητήσει και είχε λάβει πρόσφατα, το Μάιο, την άδεια της κεντρικής τράπεζας, να αναλάβει τα καταστήματα της γαλλικής Credit Agricole στη Βουλγαρία.
Περαιτέρω, η ανησυχία και τα προβλήματα θα μπορούσαν να επεκταθούν σε όλες τις τράπεζες της Βουλγαρίας – ενδεχομένως δε και στην υπόλοιπη Ανατολική Ευρώπη. Αυτό θα προκαλούσε με τη σειρά του δυσκολίες σε όλες εκείνες τις χώρες, οι τράπεζες των οποίων είναι εκτεθειμένες εκεί – κυρίως στην Αυστρία και στην Ελλάδα.
Υπενθυμίζουμε εδώ ότι (άρθρο), στην Αυστρία έχει δημιουργηθεί ένας σύνδεσμος, ο οποίος προγραμματίζει την κατάθεση μίας συλλογικής αγωγής εναντίον των εγχωρίων τραπεζών. Σύμφωνα με τη θέση του, όλες οι δανειακές συμβάσεις των τραπεζών βασίζονται στην απάτη, καθώς επίσης στην παραπλάνηση των Πολιτών με ψεύτικα στοιχεία. Ειδικότερα τα εξής:
.
(α) Απάτη: Κατά την άποψη του συνδέσμου, οι τράπεζες δεν έχουν κανένα κόστος αναχρηματοδότησης τους, παρά το ότι ισχυρίζονται το αντίθετο – αφού για κάθε 100 € δάνειο που παρέχουν, διαθέτουν μόλις 1 € ως εγγύηση στην ΕΚΤ.
(β) Παραπλάνηση: Ο σύνδεσμος εφιστά την προσοχή στο σκανδαλώδες γεγονός ότι, οι τράπεζες έχουν παραποιήσει, έχουν πλαστογραφήσει καλύτερα όλα τα σημαντικά βασικά επιτόκια, όπως το Libor και το Euribor – οπότε η παροχή δανείων που στηρίζεται σε αυτά τα «επιτόκια», είναι παράνομη.
«Είμαστε όλοι θύματα των τοκογλύφων, το κράτος επίσης» είπε χαρακτηριστικά ένας από τους συνιδρυτές του συνδέσμου δανειοληπτών (Kreditopferverein) της Αυστρίας – κάτι που θα έπρεπε να βρει «μιμητές» και στην Ελλάδα όπου, εκτός από την εγκληματική χρεοκοπία και τη δολοφονία της, υπάρχουν χιλιάδες θύματα των τραπεζών, ειδικά στον τομέα των ενυπόθηκων δανείων και των κατασχέσεων της ακίνητης περιουσίας.
«Ο παραλογισμός του έντοκου δανειακού συστήματος, ο οποίος οδηγεί ανθρώπους και κράτη στην καταστροφή, πρέπει να σταματήσει”, συμπλήρωσε ο συνιδρυτής του συνδέσμου, ο οποίος είναι καθηγητής οικονομικών στο πανεπιστήμιο της Βιέννης.
.
ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ
Τις τελευταίες δεκαετίες, το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων δημιουργείται από τις ιδιωτικές εμπορικές τράπεζες, όταν δίνουν δάνεια στα κράτη, στις επιχειρήσεις και στα νοικοκυριά.
Κάθε φορά που κάποιος υπογράφει ένα δανειακό συμβόλαιο, συνήθως έναντι εμπράγματων εγγυήσεων, δημιουργούνται λογιστικά χρήματα από το πουθενά – με το απλό πάτημα ενός πλήκτρου στον υπολογιστή. Τα «χρήματα» αυτά δεν είναι τίποτα άλλο από ένα απλό «γραμμάτιο» – από μία υποσχετική πληρωμής της τράπεζας, χωρίς καμία εγγύηση.
Όταν εξοφλείται το δάνειο, τα λογιστικά χρήματα αποσύρονται από την κυκλοφορία – καίγονται, όπως λέγεται χαρακτηριστικά. Εν τούτοις, απέναντι στις δανειακές απαιτήσεις, δημιουργούνται επί πλέον απαιτήσεις τόκων, για την εξυπηρέτηση των οποίων χρειάζεται ένα καινούργιο δάνειο – γεγονός που θέτει σε λειτουργία ξανά τον κύκλο δημιουργίας νέων χρημάτων. Εκτός αυτού, οι δανειολήπτες υποχρεώνονται πολλές φορές να αποδεχθούν παράνομες συμφωνίες επιτοκίων.
Με την παραποίηση των διατραπεζικών επιτοκίων (Euribor, Libor), στα οποία στηρίζονται χρηματοπιστωτικές συναλλαγές ύψους πολλών τρισεκατομμυρίων, οι συμφωνίες αυτές βασίζονται σε σκόπιμα παραπλανητικά και εσφαλμένα στοιχεία – οπότε είναι ουσιαστικά άκυρες. Απλούστερα, τα δανειακά συμβόλαια που υπογράφουν οι πελάτες των τραπεζών στηρίζονται στο Euribor (Libor εκτός Ευρωζώνης), το οποίο όμως στηρίζεται σε απάτη – οπότε δεν είναι νόμιμα.
Περαιτέρω, ενώ ο δανειολήπτης υποχρεώνεται στην παροχή εγγυήσεων πριν από την υπογραφή του δανειακού συμβολαίου οι οποίες, στην περίπτωση που δεν μπορεί να εξυπηρετήσει το δάνειο, κατάσχονται, οι τράπεζες δεν διαθέτουν κανενός είδους εγγυήσεις.
Αντίθετα, διατηρώντας μόλις 1 € εγγύηση στην κεντρική τράπεζα (reserve requirement ή cash reserve ratio), για κάθε 100 € που προσφέρουν, μπορούν να δανείζουν απεριόριστες ποσότητες χρημάτων, χωρίς στην πραγματικότητα να τα έχουν στην κατοχή τους – γεγονός που αποτελεί το «άκρον άωτο» της απάτης (χωρίς να συμπεριληφθεί το ότι, ακόμη και αν δανείζονται από την ΕΚΤ, πληρώνουν μόλις 0,25% επιτόκιο, χρεώνοντας τους πελάτες τους «κατά το δοκούν», από 5-10%),
Οι δανειολήπτες όμως υπογράφουν τα τραπεζικά συμβόλαια, με την εσφαλμένη πεποίθηση ότι, η τράπεζα τους δανείζει τα χρήματα άλλων καταθετών – οπότε νοιώθουν υποχρεωμένοι να το κάνουν.
Όπως πιστεύουν δε, στην περίπτωση που κάποιος αδυνατεί να εξοφλήσει το δάνειο του, δημιουργούνται στην τράπεζα κόστη αναχρηματοδότησης – κάτι που θα έπρεπε να αποδείξουν οι τράπεζες, σύμφωνα με τον Αυστριακό Σύνδεσμο, ιδιαίτερα αυτές που διασώζονται με τα χρήματα των φορολογουμένων Πολιτών (όπως η «Hypo Alpe Adria», για την οποία απαιτούνται πάνω από 26 δις € – μία από τις τράπεζες, από τις οποίες κινδυνεύει να υπερχρεωθεί η Αυστρία).
Ο σύνδεσμος των θυμάτων των τραπεζικών δανείων επιδιώκει την κατάθεση μίας συλλογικής αγωγής 2.000 ατόμων. Επειδή όμως οι συλλογικές αγωγές δεν επιτρέπονται μέχρι στιγμής στην Αυστρία, τα μέλη του αναγκάζονται να καταθέσουν ατομικές αγωγές στα δικαστήρια – βοηθούμενα, όσον αφορά το κόστος, με 400-800 € από το σύνδεσμο.
Στη Γερμανία υπάρχουν επίσης δικηγόροι-ακτιβιστές, οι οποίοι ασχολούνται σοβαρά με το θέμα – έχοντας την πεποίθηση ότι, τα δάνεια είναι αέρας για τις τράπεζες, χωρίς κανένα κόστος. Όσον αφορά τα επιτόκια, είναι κατά τους ίδιους προφανής ο τοκογλυφικός τους χαρακτήρας – οπότε θα έπρεπε να μειωθούν τουλάχιστον κατά 20-40 φορές, έτσι ώστε να είναι πράγματι της τάξης του 8-10%, επί του ποσού που πραγματικά διαθέτουν οι τράπεζες (για κάθε 100.000 € μόλις 1.000 €, οπότε το επιτόκιο θα έπρεπε να υπολογίζεται στα 1.000 € και όχι στα 100.000 €).
Υποβολή απάντησης